Klankkleur, conceptueel schrijven en het gewicht van woorden.
Hoi,
zoals aan poëzie inherent is, wordt naar schoonheid gezocht middels het creatief gebruik van taal.
Deze kan met name in emotie zitten, doordat een schrijver van een gedicht
bij het schrijven zich voornamelijk heeft laten leiden door emotie.
Bij klassieke, verhalende, epische poëzie kan deze emotie niet doorlopend een 'brok in de keel' zijn;
er is simpelweg te veel vertelstof om een dergelijke constante 'melancholie' aan te halen.
Zoals Milton de blank verse, (die trouwens veelal door Shakespeare en zijn tijdgenoten gestalte is gegeven),
gebruikte, haalt allerlei nieuwe begrippen aan, die mij tot het schrijven van blank verse geïnspireerd hebben.
Milton refereert zelf al, in het voorwoord van Paradise Lost, aan zijn eigen voorbeelden:
Homerus, de Griekse dichter waaraan we, veelal in mysterie gehuld, de werken De Ilias en De Odyssee te danken hebben;
en Vergilius, een Romeinse schrijver wiens werk Aeneas nog altijd als een bolwerk van klassieke dichterlijke waarde staat.
Hij deed dit als volgt: zijn argument was datgene wat hij, min of meer recalcitrant, wilde bewijzen met zijn schrijfstijl: het compleet weglaten van eindrijm. Geen rijmschema's dus, geen ABAB of ABBA, maar willekeurig juist de klanken van woorden toepassen als maatstaf voor zijn werk. Dit deden beide voorgenoemde klassieke dichters dus ook.
Hij voegde nota bene toe aan dit voorwoord dat hij vond, dat veel dichters zich te zeer laten beperken door rijmschema's; hij vond dat het talent van enkele dichters deze rijm echter goed tot zijn recht kon laten komen, maar dat zij bij het weglaten van de eindrijm wellicht nog veel vrijer waren geweest in het kunnen uitdrukken van hun poëtische brein.
Nu terugkomend op het thema, namelijk de schoonheid van epische verzen:
als je bedenkt dat een taal een enorme rijkdom aan etymologie (herkomst van woorden) heeft,
en met veel synoniemen van enkele woorden meerdere ladingen kan geven aan datzelfde woord,
dan kan je in je uitdrukkingen rekening houden met die herkomst, en die lading.
Bijvoorbeeld: intelligent en slim zijn synoniemen van elkaar, maar je zal voor beide woorden
een voorkeur hebben qua de context waarin je ze gebruikt.
Wanneer een episch gedicht dus een passage bevat, waarin een landschap of persoon
enkele eigenschappen worden toegekend, dan kan je allerlei termen en woorden erbij halen
die samenhangen, en samen een soort van harmonie maken. Je speelt dan tevens in
op het concept waarover je schrijft. Sinds de romantische tijd, en haar 'synesthesie' (prikkelen van alle zintuigen)
zijn we steeds meer in concepten gaan denken: romantiek, pastoraal, heldhaftig, somber, etc.
En deze concepten zijn in de loop van de jaren steeds genuanceerder geworden.
Kort samengevat: het epische gedicht wil de lezer het liefst prikkelen
met aantrekkelijke woordkeuzes, die inspelen op fantasie en beleving,
die zintuigen laten werken en samen 'mooi en elegant' klinken.
Dit aspect, samen met de metriek van de vorige blog, maken de stijl blank verse zeer aantrekkelijk,
zowel om te lezen, als ook om te schrijven!